17 mei De Kamer over personeelsbeleid

Wat speelt er? Voor de bühne roepen de Kamerleden dat personeelsleden vaste contracten moeten krijgen…

Dat is natuurlijk een superstreven. Maar welke weldenkende werkgever kan zo maar iedereen een vast contract aanbieden? Met het risico een transitievergoeding te moeten betalen – ik denk maximaal € 75.000 – en bij ziekte de plicht om twee jaar lang het salaris uit te keren? Soms lijkt het net of de parlementariërs alleen luisteren naar de vakbeweging.

Misschien mag je de Kamerleden dat niet verwijten, want duidelijke uitspraken die niet goed bij de kiezer liggen moet je voor je plekje in de Kamer misschien wel inslikken. Daarnaast heb ik de indruk dat het aantal parlementariërs dat ook werkgever met personeel is, misschien op één hand te tellen is. Dus van het parlement moet je niets verwachten als het over het vernieuwen van de afspraken tussen werknemers en werkgevers gaat.

Twee voorbeelden

Dat de ministeries, de provincies en de gemeenten het wél weten blijkt uit de twee volgende voorbeelden. Zoals bekend ontvangen de ambtenaren een goudgerande uitkering bij vertrek (mijn woorden). Dus doen de ministeries, provincies en gemeenten om die kosten te compenseren het volgende.

Het eerste voorbeeld ging over de algemene handelwijze van de overheid op dit gebied en was gewoon op de TV bij de publieke omroep te zien, en alleen al voor zulke zaken hoop ik dat de publieke omroepen blijven bestaan.

Wat bleek: als zo’n instantie mensen kwijt wil, neemt men contact op met een onderneming die te kennen geeft voor de overtollige mensen een prima plek in het bedrijfsleven te kunnen regelen. Die bedrijven schermen met de vele mogelijkheden die mogelijk interessant zijn voor de werknemer die weg moet. Dan worden ze gouden bergen beloofd om ze met zachte drang die nieuwe uitdaging te laten aangaan. De arbeidsrelatie met de overheid wordt verbroken, dus de instanties zijn van de hoge kosten af. Als de gouden bergen vuilnisbelten blijken te zijn, dan is de kans heel groot dat de werknemer in de WW belandt en op veel kortere termijn bij de bijstand moet aankloppen. De overheid wil hier geen vangnet voor maken.

Onzorgvuldig

Nog een voorbeeld maar nu uit de praktijk, bij een gemeente in het noorden. Een hardwerkende dame dreigde overtollig te worden door automatisering. Deze ambitieuze dame had op eigen kosten een complete opleiding tot belastingadviseur gevolgd had en was in haar eigen tijd en op eigen kosten op de universiteit met haar master bezig. Zij was zo stom om dit op haar werk te melden. Dus opeens kwam P&O van de gemeente met het superplan: ‘zou jij niet bij een belastingadviseur willen werken’. Dat leek prachtig. Zij daarheen, de gemeente was af van wachtgeld ed. en na een half jaar stond zij bij deze belastingadviseur op straat. Bij de ‘werkgever’ die dit geregeld heeft tel ik, als hem een hand heb gegeven, altijd na of ik nog vijf vingers heb. Dus de gemeente is zeer onzorgvuldig geweest in haar werkwijze om kosten te besparen.

Er zullen nog veel meer van zulke gevallen bekend zijn. Dus schud de Kamerleden wakker zou ik zeggen.

Theo van der Werff is Groninger ondernemer en accountant.

Column Theo van der Werff in de Gezinsbode
Lees hier het artikel op de website van de Gezinsbode
Door Theo van der Werff. 17 mei 2019
GRONINGEN