Met Ameland heb ik voor het eerst kennisgemaakt toen ik met een vriend, we waren beide 17 jaar oud, ging kamperen op Duinoord bij Nes. Was een mooie ervaring. De eerste dag werd mijn portemonnee gestolen en ik heb een week op de pof en van statiegeld moeten leven.

We hadden de tent op het laagste punt van de camping neergezet. Het begon te stormen, de stalen haringen vlogen er uit en we moesten houten haringen kopen.

Daarmee was de lol nog niet voorbij want omdat we op het laagste punt stonden begon onze tent onder water te lopen. De nacht hebben wij in de kantine moeten doorbrengen. Ik was zo onnozel om dat thuis te vertellen en kreeg op mijn donder van mijn vader dat ik de tent onbeheerd achtergelaten had. Verder was het een prima vakantie. In 1973 hebben mijn vrouw en ik onze verloving gevierd op het eiland. En ik mag mij gelukkig prijzen nog steeds getrouwd te zijn en in het bezit van fijne dochters en vijf gezonde kleinkinderen.

Over de golftrip

We sliepen naast de golfbaan en omdat de lift in ons onderkomen stuk was (al een tijdje) moesten we zelf de koffer de trap (2 stuks) op zeulen. De baan was voor ons uitdagend en mooi. De eerste baan zonder bomen voor ons.

Een van onze mensen komt al jaren op Ameland en hij had de taak om de beste eetgelegenheden op te zoeken. De eerste avond hebben wij bij StrAnders gegeten – een perfecte tong en verrassende toetjes. De avond erop waren we te gast bij het Witte Paard. Een zeer mooie, sfeervolle inrichting, waar ik heb genoten van een mooie schol. Vervolgens naar Nobel. Dat spande de kroon: een volmaakt driegangenmenu met hele goede bediening. Het nagerecht was ook weer een echte verrassing met onnavolgbare eigengemaakte bonbons en heerlijke lokaal gestookte likeur.

Vergeten te vragen

Ter afsluiting zijn we bij “t Koaikers Huus” geweest – we hebben topkwaliteit eend gegeten en de verrassing voor mij was dat de eigenaresse echte wijnkennis had. Ben nog vergeten te vragen of ze vinoloog was. Aan het slot van de avond belandden we aan de bar waar Janine de scepter zwaaide, een gastvrouw die ik zo in dienst zou nemen als ik iets in de horeca zou doen. De laatste dag hebben we weer bij Nobel geluncht – wederom niks op aan te merken.

Persoonlijk werd ik blij dat we direct herkend werden door Laurens die ons de vorige keer bediende.. Hij had snel door dat de nestor van ons gezelschap van een Nobeltje houdt. Dat we moesten wachten op de boot was snel vergeten tijdens het eten van een lekkere gehaktbal.

Ik krijg nu een drukke tijd want ik moet zorgen dat ik de twee kilo van deze trip kwijtraak.