GRONINGEN Wat ik mij afvraag: als het wetsvoorstel van Groen Links over een exitvergoeding voor een multinational in behandeling genomen was en daar met terugwerkende kracht een datum aan gekoppeld was, had Shell dan wel geroepen ‘wij gaan weg’? Dan waren ze gebleven totdat duidelijk was dat er geen miljardenclaim meer was. Maar nu de realiteit: ze gaan weg.

In heel Nederland vraagt zich blijkbaar niemand af: wat zijn de gevolgen voor het afwikkelen van de aardbevingsschade? Moeten de mensen die al jaren wachten nog langer wachten? Ik word hier niet vrolijk van.

Kon je hopen op meer betrokkenheid

Zoals bekend is Shell 50% aandeelhouder van de NAM. Daardoor kon je hopen op meer betrokkenheid, omdat een Nederlands bedrijf nu eenmaal meer medeleven heeft dan een Amerikaans bedrijf als aandeelhouder. Het is een heel normaal verschijnsel dat als je meer op afstand komt te staan, dat je dan anders gaat besluiten. Laat ik een voorbeeld geven: het is voor een minister gemakkelijker een moeilijk besluit over een gemeente te nemen dan de burgemeester van die gemeente.

Dus Shell kan vanuit Engeland gemakkelijker besluiten nemen over het gasdossier dan nu ze er nog zo dicht op zitten. Een besluit om hun belang te verkopen aan de andere aandeelhouder is dan van hogerhand gemakkelijker te nemen dan dat je dat besluit in het kantoor in Den Haag. Ik denk dat wij als belastingbetaler dit alles wel weer op ons bordje krijgen.

Zelf had ik als ondernemer liever gehad dat Shell een meer betrokken partij was. Want ik weet dat ondernemers vaak de grens opzoeken maar als iets duidelijk is dan houden ze zich er wel aan en dat beeld heb ik niet meer van onze ‘betrouwdare’ overheid.