Zijn de knelpunten in de zorg op te lossen?

In deze column wil ik de knelpunten in de zorg, waar je vaak over hoort, op een rijtje zetten en in volgende columns ga ik proberen op te schrijven wat daar (in ieder geval volgens mij) aan te doen is.

Punt 1. Er is een groot tekort aan zorgpersoneel. Door de vergrijzing vertrekken de komende jaren nog veel mensen die in de zorg werken. Daarnaast wordt door die vergrijzing ook nog eens de zorgbehoefte groter.

Punt 2. Door de voortgang van de ontwikkelingen in de medische wereld, met als gevolg dat de medici steeds meer kunnen – mensen genezen en langer laten leven – zullen de kosten voor de zorg hoger worden. Hoeveel mag en kan de premie stijgen?

Vastgelopen pubers

Punt 3. Door onze complexe maatschappij wordt steeds meer een beroep gedaan op de geestelijke gezondheidszorg en stijgen ook die kosten, met het bijkomende probleem dat de deskundigen dit probleem destijds uit kostenbesparing over de schutting naar de gemeentes gegooid hebben. En nu loopt het spaak. Met bijvoorbeeld vastgelopen pubers die een half jaar of meer op de noodzakelijke zorg moeten wachten. Hoe los je dit op en met welk prijskaartje?

Punt 4. Er komen al meer medicijnen op de markt die bijdragen aan het verlengen van het leven. Sommige van die medicijnen kosten een godsvermogen. Welk bedrag is nog acceptabel en wie betaalt dat?

Redenen om naar het einde te verlangen

Punt 5. Voorlopig het laatste punt. Persoonlijk lijkt het mij onmogelijk in Nederland hulp te krijgen bij euthanasie. Als je uit het leven wil stappen, je voor jezelf de grens hebt bereikt en zo niet langer wilt leven.

Ik noem maar wat: als ik mijzelf niet meer kan douchen, dan hoeft het van mij niet meer. Of als al mijn dierbaren dood zijn, dan mag het voor mij ook ophouden, of als mijn geheugen zo slecht wordt dat ik daar niet meer op kan vertrouwen. Er zullen nog meer redenen zijn om naar het einde van het aardse leven te verlangen. Komt hier een werkbaar protocol voor ?

In de volgende column ga ik punt 1 bij de kop pakken.