Het ziet er volgens de app uit dat het droog blijft dus ik ga lopend naar het werk. Maar ik heb altijd een kleine paraplu bij me, voor wanneer de voorspelling – zoals zo vaak – niet compleet is.

Vlak naast ons appartementencomplex is de ingang van de Borgmanschool. Net toen ik er langs kwam stapte een vrouw van haar fiets en ik zeg „werkte jij vroeger niet op de Doefmat?” Dat klopte en we komen aan de praat. Het was een leuk gesprek en zij vertelde dat ze nu zaken deed rond het onderwijs en eigenlijk niet meer voor de klas stond. Waarschijnlijk allemaal nuttig werk, dat er blijkbaar in mijn jeugd niet was, maar in mijn ogen een bezigheid die zeker niet direct aan de corebusiness te koppelen is, namelijk het lesgeven aan leerlingen.

We leven in een wereld dat we het al drukker krijgen met randzaken in plaats van het werk waar we in opgeleid zijn en waar we voor gekozen hebben.

Zij verwonderde zich erover dat ik haar herkende. Ik roep „dat komt door je look, die is niet veranderd.” Vond ik zelf wel mooi klinken. Zij vertelde mij nog dat ik er goed uit zag, niet te dik, en of ik nog hardliep. Ik meldde dat ik ben gaan boksen toen het hardlopen niet meer ging.

Een leuke opmerking voor een ijdele 70 plusser

Vervolgens kom ik dan langs het Praedinius Gymnasium. Een moeder neemt afscheid van haar, schat ik, 13-jarige zoon. Als de moeder wegfietst zie ik de zoon kijken, ik denk om naar zijn moeder te wuiven als zij ook kijkt. Maar wat blijkt: hij loopt naar een prullenmand, haalt zijn broodbakje uit zijn tas en kiepert daar de inhoud in.

Nu snap ik het: hij wilde zeker weten dat hij niet betrapt zou worden. Wat een belevenissen tijdens 3000 stappen. De dag kon niet meer stuk en verliep verder zoals gewenst.